Het stond al een hele tijd op haar verlanglijstje, een echt metal festival. En dus trokken Britt en ik samen naar Alcatraz voor een dag. Beginnen met één dag om dan later misschien meer dagen te kunnen gaan en daar te gaan kamperen.

Kortrijk ligt niet naast de deur en dus moesten we vroeg uit ons bed om daar te zijn wanneer alles begon. Gelukkig was er nergens file (raar maar waar) en konden we dus vlot doorrijden. Onderweg naar daar vroeg Britt van alles, maar een deftig festival uitleggen is niet gemakkelijk. Een beetje zoals suikerrock maar dan helemaal anders. Een uitleg waar ze dus niets mee was.

Het werd spannend wanneer we de parking opreden en allemaal mensen zagen met t-shirts van groepen waar wij ook van houden. Britt had haar t-shirt van Fleddy Melculy aan, haar halfgod op het moment.

En dan was het eindelijk tijd om het terrein te betreden, het heiligdom. Haar ogen gingen groot open wanneer ze zag wat ik haar een hele tijd probeerde uit te leggen. Om te beginnen moesten we natuurlijk een t-shirt van Alcatraz kopen, het ultieme bewijs dat we daar waren en vooral omdat ze iets moest hebben om handtekeningen op et verzamelen. Want ze was vast besloten om er een paar te scoren.

Bij de eerste groep was er nog niet veel volk, ik denk dat de meesten nog in hun tent lagen te slapen en dus konden we met gemak vooraan staan. Orden Ogan, nog nooit van gehoord, maar wat zijn die goed. De sfeer zat er al direct in bij ons en bij de rest van de mensen.

In het begin wou Britt niets hebben, geen dorst, geen honger. Tot ik haar het concept ‘festival’ had uitgelegd. Eten, drinken en vooral genieten en nog genieten. Het was haar dag, dus werd ze verplicht om te genieten. Verplicht. En gelukkig luisterde ze.

En dan was het tijd om Alestorm te zien, de groep waar ze ongeveer elk liedje van kent. De groep die ze zo graag wou zien. We hadden geluk en konden helemaal vooraan gaan staan. Niet vlak voor het podium want dat is iets minder genieten omdat daar al de crowd-surfers over komen surfen.

Bij de eerste noot kon ze al kelen welk liedje het was, elk lied opnieuw. Zelfs de security die voor ons stond was verbaasd dat ze alles kende. En Britt was verbaasd dat ook ik stond te kelen, te headbangen en te springen. Na het optreden zijn we nog handtekeningen gaan halen, want dat stond op haar verlanglijst.

We dronken cocktails, zonder alcohol, maar de naam alleen al ‘cocktail’ en aten wat elke deftige festivalganger eet: frit en hamburgers.

We stonden veel te lang op onze voeten om vervolgens gewoon te gaan zitten waar we stonden. En we genoten van de muziek, de mensen en elkaars gezelschap.

Twaalf uur na aankomst zaten we terug in de auto op weg naar huis, doodmoe maar voldaan.

‘Dank je voor alles’ mompelde ze nog onderweg met een zalige glimlach op haar mond.

Graag gedaan, lieve poppemie, ik heb er evenveel van genoten. En volgend jaar maken we er twee dagen van…..

Vake vertelde vroeger een verhaal over de nacht dat eindeloos verder ging.

Het was nacht, de rovers zaten in het bos.

De kapitein sprak: Jan, jij die zo goed vertellen kan, vertel een wat.

En Jan begon:

Het was nacht…..

En zo ging het maar steeds verder.

Vandaag was het ook nacht (zoals dat wel elk etmaal eens gebeurd) maar deze keer was het zonder kapitein en zonder Jan, maar wel met een duif.

Ik lag nog maar net in slaap of door de wind begon de deur te kletteren. Zeer vervelend en dus besloot ik om mijn licht aan te doen en iets tussen de deur te steken zodat het kletteren zou stoppen. Groot was mijn verbazing toen ik op mijn venster een duif zat zitten.

Ik ging dan Vinni en Timo halen met de vraag om mij even te helpen. Ze dachten beide dat er weer een grote (of een kleine, ik roep even hard) spin aan mijn bed zat. Ze begonnen te lachen toen ze zagen dat daar een duif zat. Meneer of mevrouw zat dat op het gemakske te zitten en was niet van plan om een poot of een vleugel te bewegen. Ook niet toen we allemaal dichterbij kwamen en geluid begonnen te maken.

Na een fotosessie besloot ze (hij?) dan toch om de vleugels te nemen en weg te vliegen. Gedurende de nacht voelde ik mijn oog pijn doen en opzwellen en deze keer was het geen muggenbeet. Dus het werd wachten tot ik naar de dokter kon gaan en daar werd vast gesteld dat ik een allergische reactie had, waarschijnlijk door de duif.

Merci nachtelijke bezoeker, geef mij volgende nacht maar de rovers en Jan.

Ik weet het, het zou niet mogen maar door omstandigheden was ik verleden jaar vergeten naar mijn jaarlijkse controle te gaan. Normaal leggen ze na elke controle de volgende vast maar toen ging dat niet omdat de computer niet wou meewerken. Ik moest da van thuis uit bellen, maar dat plannen ging niet deftig. Ik moest naar verschillende diensten bellen, die waren dan niet behulpzaam en uiteindelijk werd gezegd dat ik naar de dienst oncologie moest gaan. Wat ik vergeten was en pas terug aan dacht nadat ik met Airy naar het ziekenhuis ging.

Ik ging dan maar even tussendoor de afspraken vastleggen en jaja ik wist dat ik veel et laat was en jaja het kon niet direct en jaja ik zou wel wachten. Uiteindelijk mocht ik eind juli een dag vertoeven in gasthuisberg om allerlei onderzoeken te laten doen en om nadien alles te bespreken met de professor. Helaas pindakaas bleek mijn professor op verlof en kreeg ik een vervangend persoon.

De onderzoeken liepen zoals ze steeds lopen in gasthuisberg, een beetje wachten om nadien nog wat te wachten en tenslotte een tijdje wachten. Dan was het tijd om alles te gaan bespreken. Eerst met de assistent en dan met de professor. Zo kan je steeds twee keer dezelfde vragen beantwoorden en meestal ook hetzelfde antwoord krijgen. De raarste vraag: hebt u gedurende die twee jaar een dag koorts gehad. Heu ja, ik denk van wel. Denkt u dat het gevaarlijke koorts was? Jaja, de koorts heeft me tweemaal gebeten. Gevaarlijke koorts???

Na een hele reeks standaard vragen te hebben beantwoord, is het dan de beurt aan de professor om eens langs te komen. Hij vroeg of ik hem herkende want hij was assistent toen ik mijn behandeling onderging en hij kende het dossier nog. Jammer genoeg is hij niet in mijn geheugen blijven hangen, er hebben toen een hele reeks assistenten aan mijn bed gestaan.

Alle onderzoeken waren in orde en dus was ik al klaar om recht te staan en vertrekken. Maar …. en dan komt het steeds, elke keer opnieuw, na elke controle, die vervelende maar.

De laatste keer was ook alles in orde alleen gooide de ‘maar’ roet in het eten. Er was toen een zone van Barret te zien, die zonder de nodige medicatie slokdarmkanker zou veroorzaken en die met de nodige medicatie misschien ooit slokdarmkanker zou veroorzaken. Ik ben er toch even niet goed van geweest en het duurde even voor ik het allemaal kon vergeten dat dat zat te zitten.

En nu was er terug de gevreesde ‘maar’. Door mijn verleden en door de chemo die ik toen kreeg en de medicatie die ik nu moet nemen, is er een sterk verhoogde kans dat ik op korte tijd borstkanker ga krijgen. En met de woorden: ‘ga naar uw huisdokter’ verdween hij. In allerijl werd er een afspraak geregeld bij het centrum voor erfelijke dingen (ik ben de naam vergeten) en bij de huisdokter.

Ik ben dan beginnen na te denken. Stel dat ik naar dat centrum voor erfelijke dingen zou gaan en daar zou uit blijken dat ik een nog verhoogde kans heb, dan is de kans verhoogd in het kwadraat, wat ben ik daar dan mee dat ik dat weet? Er is niets dat ik kan doen om te vermijden dat ik effectief borstkanker kan krijgen, dus als het komt dan komt het. Om het even of ik het nu weet of niet weet.

De huisdokter wist te zeggen dat de hormonen die ik neem om de vapeurs te onderdrukken ook nog een verhoogde kans geven. Dat is dus iets dat ik eventueel zou kunnen overwegen om et laten. Maar jaren geleden had ik zoveel last van die vapeurs dat ik er een tijdje dacht dat ik liever dood zo zijn. Ik herkende om te beginnen mezelf niet mee, kwaad om alles, verdrietig om alles en dit tot de derde macht. En dan nog al dat zweten, elke dag, elk moment. Ik heb mezelf gehaat om sommige momenten en nog erger ik haatte het leven. Het zal ook wel een deel te maken gehad hebben met het leven met mijn ex, maar ik wil nooit meer in zo een neerwaartse spiraal terecht komen.

Wat ik nu ga doen? Er volgen een paar afspraken en ik heb voor mezelf al een paar harde knopen doorgehakt. Maar eerst nog even genieten van alles en iedereen.

Iedereen heeft hier de zomergriep gehad, koorts, overgeven, diarree en niet uit de zetel kunnen. En dan is het wel rottig dat je er alleen voor staat en niet kan rekenen op de persoon die eigenlijk ook voor de kinderen zou moeten zorgen. En dus heb ik mezelf uit de zetel gesleurd om iedereen te voorzien van medicatie en voldoende drinken. Het was spannend afwachten of mijn fruitje het ook zou krijgen, want voor haar stond er een operatie gepland. Gelukkig is zij de sterkste van de hoop en heeft zij er geen last van gehad.

En dan; terwijl mijn benen nog een beetje van rubber waren, was het tijd om met mijn fruitje naar het ziekenhuis te vertrekken. Heel vroeg want niemand kon mij zeggen wanneer de operatie gepland was, zoals steeds een zeer goede planning in Tienen. Om acht uur zaten we al op de kamer braaf te wachten en om elf uur was ze eindelijk aan de beurt. Haar hele mond werd onder handen genomen. Dat heb je als je start met orthodontie, dan is er plots niets meer goed en moet er een operatie plaats hebben. Er werd haat beloofd dat ik bij haar zou zijn wanneer ze wakker werd en natuurlijk (ik zeg natuurlijk omdat dat in Tienen altijd verkeerd loopt) waren ze mij vergeten te komen halen en lag ze in paniek te wachten tot ik aan haar bed stond. Ze heeft nadien mijn hand niet meer losgelaten.

Gelukkig was alles goed verlopen en mochten we met de nodige medicatie naar huis. Er werd gehamerd op het feit dat ze om de vier uur medicatie moest nemen om er voor te zorgen dat de pijn niet zou doorkomen. Dat werd dus niet veel slapen, maar alles omdat ze geen pijn zou hebben natuurlijk.

Er werd een babyfoon geplaatst zodat ze maar moest roepen wanneer er een probleem was. De eerste nacht durfde ik niet slapen uit schrik dat ik niet wakker zou worden.

Ondertussen is alles terug in orde, geen pijn meer en ze kan eindelijk terug lachen.